bezoek aan het AMS lab van Woods Hole Oceanographic Institution

Het gebouw van NOSAMS

Vanmorgen heb ik eerst Geke en Jaap weggebracht naar de veerhaven van Woods Hole. Ze gingen naar het eiland Martha's vineyard om daar een dagje te gaan fietsen. Om half vijf zou ik ze weer ophalen. Daarna dus naar "NOSAMS", de AMS groep van Woods Hole (ofwel WHOI, zo noemen ze het ook mestal). Ann McNichol heeft me uitgebreid rondgeleid in het preparatielab. Net als wij doen ze veel meetwerk voor derden, maar de kern van de zaak is toch vooral oceanografisch (DIC, DOC, carbonaten, etc). Sommige dingen zijn mooier dan bij ons (er is meer preparatieve chemie, en hun zuurvoorbehandeling zijn ze aan het automatiseren), andere dingen zijn bij ons mooier. Al met al een behoorlijk vergelijkbare operatie (al is die van hen groter, maar die is dan ook uitsluitend 14C).

Het prep-lab

speciaal voor Steven: het CO2 flush-systeem

Daarna heb ik kennis gemaakt met Mark Roberts, die mij vol trots hun nieuwe, kleinere AMS liet zien, met als belangrijkste highlight de efficiente gasbron, die ze zelf ontwikkeld hebben.

lunchpauze-wandeling (100 meter!) naar het strand

Na de lunch hield ik mijn voordracht, en daarna heb ik nog gesproken met de director van NOSAMS, Bill Jenkins. Hij was geïntrigeerd door de grote zuurstofvariaties die we op F3 hebben gezien. Daar moeten we toch echt mee verder.
Karl von Reden gaat nog contact opnemen met mijn collega's, want hun doorvoeras in de grote versneller moet nu toch echt vervangen, na 20 jaar!
Het was een mooi bezoek, goed voor de contacten, en nou heb ik WHOI ook eindelijk eens gezien.

Om half vijf heb ik Geke en Jaap van de boot gehaald. Ze hadden heerlijk gefietst, maar waren wel behoorlijk verbrand. Het is namelijk opnieuw schitterend zonnig weer hier.
We zijn naar Jaap's huisje gereden (na eerst een fles wijn voor onze gastheer van vanavond gekocht te hebben, en zonnebrand en after sun!) Daar was het een drukte van belang, want de verhuurster was er, met een nieuwe bewoonster, en nog een huisgenoot, en wij dus. We hebben in de tuin wat gedronken, tot het tijd was om naar Jaap's begeleider op bezoek te gaan. Ik mocht ook mee. We hebben daar heerlijk in de tuin gezeten en gegeten. Om een uur of negen zijn we weer vertrokken. Het was gezellig.
Morgen dus (terug) naar Boston, en na een dagje daar, met Kristin Schubert, terug treinen naar "huis".

Reisdag van Newark naar Boston en verder naar Woods Hole

De Newark light rail bij mijn gebouw

De ochtend begon met een SMS'je van de zonen dat ze weer in Nederland zijn, en zelfs bijna een uur vroeger dan volgens schema.
Vandaag was het Memorial Day. En dus gaan de treinen, en ook de Newark light rail als op... zon- en feestdagen, zou je denken. Mooie jongens die van de light rail. In hun "passenger notice" zetten ze dat de Newark light rail als op zaterdag rijdt (dus ieder 20 minuten), maar toen ik de dienstregeling opvroeg was het vertrekschema als op zondag. Dus wat nou te geloven? Ik dacht dat het wel de zondagsregeling zou worden, maar ben voor de zekerheid toch maar zo op tijd naar de light rail gegaan, dat ik ook een eventuele "zaterdagtrein" daarvoor zou kunnen halen. En waarachtig! Het ging als op zaterdag (of in ieder geval kwam deze trein op een "zaterdagse" tijd).
Zo was ik dus, ondanks de desinformatie, ruim op tijd voor mijn Amtrak trein naar Boston. Het was een fijne trein, aanvankelijk vrij druk, maar veel mensen stapten uit in New York. Daarna ging de reis door Queens en de Bronx naar het noorden, mat mooie uitzichten op Manhattan, en later op de kust, met z'n vele baaien en moerassen. Ik heb zelf niet gefotografeerd, maar zie bijv deze site, waar ze van Boston naar New York gaan:
http://www.bridgeandtunnelclub.com/bigmap/outoftown/amtrak/index.htm

mijn hotel

moeder Geke en zoon Jaap

met Geke bij ons knalrode huur-autootje

uitzicht richting Woods Hole

De trein reed goed op tijd. In Boston moest ik de "silver line" naar het vliegveld hebben (een trolleybus, aanvankelijk door een tunnel alsof het een metro is). Dat ging allemaal vlotjes. Geke, de vriendin die haar zoon in Woods Hole ging bezoeken en die ik op zou halen, was er al een tijdje, want ook haar vlucht was "vervroegd". We hebben de huurauto opgehaald, en zijn loos gereden. Anderhalf uur later kon ze zoon Jaap bij zijn huisje in Falmouth in haar armen sluiten (hij is al vanaf februari hier aan het afstuderen, op zandtransport in rivierdelta's). Ik ben gaan inchecken (prachtig hotel, ook in het aardige stadje Falmouth), en na een skype met Ellen en een kop koffie (vind ik geweldig van die hotels hier, je kunt overal zelf koffie en thee zetten!) ben ik naar Geke en Jaap teruggereden. Het was echt lekker weer (in Newark en New York regende het nog zo'n beetje toen ik vertrok), dus we zijn naar de kust/het strand gereden in de richting van Woods Hole. Het is een prachtig gebied hier, niet voor niets hét vakantieoord van New England.
We zijn verder gereden naar Woods Hole, en daar hebben we gegeten, met uitzicht op de (dwz één van de) jachthavens.

Uitzicht vanaf het restaurant

Toen heb ik Geke en Jaap thuisgebracht en ben ik naar m'n hotel "gebroest". En nu zit ik met een kop thee en een stuk chocola mijn blog te doen. Morgen gaan Geke en Jaap met de veerboot naar Martha's vineyard, een beroemd vakantie-eiland hier voor de kust (ha, de quiz: (1) Wie was Martha (2) Waar is/was haar vineyard? en (3) in welke film speelde dit eiland en het veer een grote rol?)
Ik ga de AMS club "NOSAMS" van Woods Hole bezoeken, en een verhaal geven.

Nog een relaxte dag in Manhattan met de zoons

De jongens zijn inmiddels geheel ont-jetlagd. Dus slapen ze weer langer 's ochtends. Maar we hadden ook geen haast. We zijn op ons gemak opgestaan, hebben ontbeten, ingepakt, en toen zijn we weer op weg gegaan naar Manhattan. Het weer was weer geweldig, het is zo'n 28 graden, soms bewolkt, soms zonnig. Ik heb het zelfs gewaagd om mijn korte broek aan te doen (en dat zegt wat!).
We zijn naar 33rd street gegaan met de PATH, want in ons wereldbeeld heeft het grote New York Penn treinstation uiteraard bagagekluizen. Niet dus. "Die zijn nergens in de stad" zei een bewaker stellig. Baaalen. Hoe dat nou moest? Ze hebben die kluizen vast niet, omdat het dan wel erg makkelijk is om een terroristische aanslag te plegen, met in zo'n groot station veel slachtoffers. Dat moet het volgens ons zijn.

Bryant Park

Gelukkig wist de toeristeninfo raad: een paar straten verderop zat toch wel een begagebewaarbedrijf. En dat klopte. Op de 2e verdieping van een anoniem gebouw (niet spectaculair genoeg om op te blazen in ieder geval) zat een juffrouw die met bagage heen en weer sleepte en daar in ons geval 25$ voor vroeg. Maar goed, het was opgeslagen, en ook nog vlakbij de metrostop waar de jongens op konden stappen voor de metro naar het vliegveld (ze vliegen terug vanaf JFK).
Zo, en toen hadden we onze koffie met cheese cake (ten minste, dat koos ik, #5) wel verdiend. Dat hebben we gehaald naast, en genuttigd in het Bryant park, wat Ellen en ik ook  gedaan hadden drie weken geleden. We hebben heerlijk in het park gezeten met echt New Yorks uitzicht (dwz veel hoge gebouwen).

op 5th Avenue

Na een tijd lekker rondkijken en kletsen zijn we verder gelopen, via Rockefeller Plaza en de 5th avenue naar het Central Park. Het was hartstikke druk, veel toeristen, ook Amerikaanse, want morgen is een nationale vrije dag (Memorial Day), en dan gaan veel mensen een lang weekend weg.
Ook in Central Park was het erg druk. De paardenkoetsen, fietstaxi's en wat dies meer zij deden goede zaken.

onderzoek in volle gang (zie kledingstuk op het bankje)

We zijn door het park, met een kijkpauze op een bankje, naar de zuidwesthoek gelopen, waar het plein de Columbus Circle is (daarop uitkijkend had ik begin deze maand een masterdiploma uitgereikt). Daar ging alles z'n gewone gang, met kinderen in de fonteinen (lekker vanwege de warmte), alleen was een stukje min of meer afgezet, en liep een aantal politiemensen (in uniform met blauwe bloes, in uniform met witte bloes, en in "burgerpak") onderzoek te doen, althans dat moest het voorstellen. Op een bankje daar lag een duidelijk bebloed kledingstuk, en beter kijkend zagen we op de grond, ook dichtbij waar wij zaten, hier en daar bloedspetters.

Ligt er soms iets in de struikjes?

Kritische toeschouwers

We hebben het met alle verstand zitten te bekijken. In bijna drie kwartier tijd (dat is de tijd dat een aflevering van CSI normaal duurt -zonder de reclame-, en waarin men 24 DNA tests doet, 7 chemische analyses, 2 schietproeven, 20 CCT camera's controleert en en passant ook nog eens wat verdachten arresteert en aan de tand voelt) hebben zich 8 politiemensen rond de plaats delict (?) opgehouden, bellend, pratend, eventjes de struikjes onderzoekend, wijzen op de camera's op het plein, en verder niets. Zelfs de afzetting was halfgebakken. Misschien wachtten ze op de CSI mensen, maar ook dan was twee hooguit drie personen genoeg geweest.

We hebben de afloop uiteindelijk niet afgewacht, maar zijn weer naar het zuiden gelopen, richting de bagageopslag. Onderweg vonden we een leuk restaurant, op 8th ave, met grote open ramen, en erg lekker eten en drinken. Na de heerlijke maaltijd gisteren opnieuw een succes.
Toen werd het tijd om de bagage te halen en op de metro te stappen. Dat ging allemaal vlotjes, Ik ben nog een stukje mee gemetro'd tot vlakbij WTC. We hebben afscheid genomen, het was een prachtige week. Wel raar dat ik nou weer in m'n eentje de PATH terug naar Newark moest nemen.
Inmiddels zijn de jongens aan boord, en ze staan op het punt van vertrekken. Morgen om 12 uur zijn ze op Schiphol. Dan is Geke Hospers net een uurtje vertrokken, naar Boston. Daar ga ik morgen ook naar toe, met de trein, en ik zie haar dan op het vliegveld. We rijden dan samen naar Woods Hole, waar ik dinsdag een afspraak heb voor een labbezoek (en een voordracht), en Geke haar zoon Jaap opzoekt die daar aan het afstuderen is.
Dus morgen bericht uit Woods Hole, wind en weder en Amtrak dienende.

Zaterdag, in Manhattan natuurlijk!

Het was weer prachtig weer, en het ging weer warm worden. Ik ben vroeg(er) opgestaan, en heb mijn parktochtje hardgelopen. Het was al knap warm, maar het ging zo'n beetje. Op zaterdagmorgen is het park anders dan op zondagmorgen: een stuk meer auto's, meer joggers, en veel minder eekhoorns, dat wil zeggen: geen één. Waarschijnlijk te warm.
Teruggekomen waren de jongens zo'n beetje wakker. We hebben ontbeten (voor mij het tweede ontbijt): koffie en ieder een grote muffin. Daarna nog "french toast" voor de liefhebbers (soort wentelteefjes).

hek met huisvlijt 9-11 tegeltjes

De jongens gingen de stad in (dwz Manhattan) om nog wat inkopen te doen en vervolgens naar de championsleague finale te kijken op de terrasstraat bij Pearl street. Die zouden het uitzenden, hadden we al eerder gezien. Ik ben thuis gebleven, om mijn voordracht voor Woods Hole goeddeels af te maken. Daarna heb ik me bij ze gevoegd. We zijn naar het gebied west village/meatpacking district gegaan (westelijk van Greenwich village), daar hadden de jongens doorheen gereden terug van Washington, en genoteerd dat het daar leuk was, met veel restaurants enzo. Dat klopte.

ook Manhattan: bij Hudson st

We hebben heerlijk gegeten (inclusief fantastisch toetje), en er een fles rosé bij gedronken, echt passend bij dit weer. (Amerikanen zijn toch enigszins panisch over alcohol, op de flessen zitten waarschuwingsstickers. "Waarschuwing: gebruik van dit product kan uw schietvaardigheid beïnvloeden"*).
Terug naar Newark vanaf daar was gemakkelijk: er was een PATH station (Christopher st) vlakbij. De PATH kwam ook, maar vanwege één of ander politieonderzoek ging die niet verder dan Hoboken... Daar stonden we dan, nauwelijks aanwijzingen hoe het verder moest. We zijn overgestapt op de trein. Vanuit Hoboken is er een lijn naar Newark Broad st, maar die trein ging pas over twee uur!. Via overstappen kon het wat sneller, maar ook vanaf dat tussenstation was het slechts een uurdienst, en we hadden hem net gemist. Forse vertraging dus, maar zo hadden de jongens ook nog even in een "echte" Amerikaanse trein gezeten.
Morgen hebben we nog een hele dag, het vliegtuig gaat pas tegen tien uur 's avonds (van JFK).


*dat staat er natuurlijk niet, maar wel een heel verhaal over intoxicating en gevaarlijk voor zwangere vrouwen en nog meer. Op iedere fles.

Vrijdag, een gewone werkdag

Lunch buiten op de campus

Gisteravond heb ik de jongens nog opgewacht, ze kwamen om kwart over een thuis, moe, maar zeer voldaan terug van hun tochtje naar Washington heen en terug. Vanmorgen ben ik aan het werk gegaan, de jongens kwamen aan het einde van de morgen weer lunchen. Het is nog steeds mooi weer, dus dat deden we buiten.
En verder is er op een aantal fronten tegelijk werk aan de winkel op het lab: de insmeltopstelling werkt nu, maar er was geen geschikte brander (uiteindelijk in de loop van de ochtend wel, dus de eerste monsters zijn ingesmolten), de metingen als functie van de CO2-concentratie lopen, maar worden dan ineens weer gehinderd door grote elektrische storing (oplossing was -voorlopig althans- om de chopfrequentie van het systeem te verlagen van 79 naar 39 Hz), en de "extra ozon-bestendige" viton O-ringen van het celletje in de nieuwe opstelling raken toch weer aangetast, door ozon moet dat zijn. Wat betreft dat laatste hebben we besloten gewoon geen buffergas met zuurstof meer te gebruiken, dus of puur CO2, of CO2 in stikstof. Dan treedt het probleem niet meer op.
Wat hier nu in een paar regeltjes staat is wel weer genoeg voor een werkdag...
De jongens zijn naar een andere basebal-wedstrijd geweest, van de Mets in Queens. Ze zijn op weg naar huis op dit moment.
Morgen hebben we nog niet ingepland. Ik heb m'n voordracht voor Woods Hole nog niet klaar, dus ik zie ze waarschijnlijk morgenmiddag in de stad. Het blijft vooralsnog mooi weer...

Op bezoek bij Columbia University - in de stad en bij Lamont

sfeerbeeld campus Columbia

Centrale "plein" van de campus

Ook vanuit Columbia University, gevestigd in New York City, wordt samengewerkt met Dan Murnick, omdat ook voor hun toepassing de mogelijkheid om continu 14C te meten ideaal zou zijn.  Zo kwam ik in contact met Martin Stute, hoogleraar bij Columbia, en ook verbonden aan het aardwetenschappelijk centrum van die universiteit, dat net ten noorden van New York City aan de westkant van de Hudson ligt. Hij had mij uitgenodigd om op bezoek te komen, en een voordracht te geven. Het centrum, Lamont-Doherty Earth Observatory geheten (kortweg "Lamont") is zonder overdrijven wereldvermaard. Dipayan is ook meegegaan, voor hem ook een kans om dit allemaal te zien en mee te maken.
We hadden afgesproken met Martin bij het metrostation net buiten Columbia University. Deze campus ligt in het noordwesten van Manhattan, net boven Central Park.

de villa van de Lamont familie

terrein, met oude huisjes

Het splinternieuwe geochemistry gebouw

Martin heeft ons rondgeleid over het campusterrein (hier is o.a. het Manhattan project uit de 2e wereldoorlog om een bom te maken echt begonnen, vandaar de naam), en na een kop koffie met veruit de lekkerste muffin tot dusver, namen we de Columbia transfer bus naar Lamont. Dat was al een belevenis op zichzelf: helemaal Harlem door en uiteindelijk met de Washington bridge over de Hudson. Daar nog wat verder naar het noorden, in een totaal bosachtige omgeving (wat een contrast met Manhattan), tot we bij het Lamont-terrein waren. Dit was een steenrijke familie die daar in de eerste helft van de 20e eeuw woonde, en die na de dood van de eigenaar het terrein aan de universiteit vermaakte. Het gebied was ideaal voor seismologisch (test)onderzoek, en van lieverlee volgden alle aardwetenschappen.
Het is een prachtig terrein, met oude huisjes en zaken nog van de Lamont familie, maar ook nieuwe gebouwen, met als nieuwste aanwinst het prachtige nieuwe geochemistry gebouw, waar wij te gast waren.  Mijn voordracht hing pontificaal aangekondigd op de deur.

Na de lunch was het zover. Het was een informeel colloquium, met zo'n 20 toehoorders, maar daaronder waren Wally Broecker, Taro Takahashi en nog een aantal grootheden (voor wie deze namen niks zegt, google ze maar eens even). Tot mijn verrassing waren er ook de oude bekenden Boaz Luz (Israel, ken ik van O17-O18) en Gisela Winckler (die ik uit haar IAEA-tijd ken). Het was een leuke voordracht, heel levendig door de vele vragen. Sander, je onderwerp leeft! Er waren vooral veel vragen over Radon (is het wel echt goed bekend, is het wel constant, etc etc), dus Navin heeft ook bij voorbaat al publiek.

Met Wally Broecker in zijn kamer

Na het colloquium ben ik bij Wally Broecker op bezoek geweest. Ondanks zijn 78 jaar heeft hij de helderste geest van het hele gebouw (en de wijde omtrek). Hij had in 1958 het Groningse lab van de Vries bezocht, en had ook kennis gemaakt met de betreffende analiste. Hij kende het hele verhaal, en ook de afloop. Daarna had hij nog vele verhalen over vele wetenschappelijk thema's. Een intrigerende man.

Martin Stute, onze gastheer, met Dipayan

uitzicht

op het uitzichtspunt

 Daarna gaf Martin ons een korte labtour (de labs lijken op die in ons nieuwe life sciences gebouw in Groningen, alleen is het gebouw veel praktischer, want recht), en daarna zijn we naar de rand van het gebied gelopen. Die rand is vrij letterlijk, want daar gaat het meer dan 100 meter steil naar beneden naar de Hudson. Het is een heel natuurlijk gebied, met veel vegetatie en veel dieren. Op de weg terug liep een hert op nog geen 20 meter voor ons de weg over.

 Om vijf uur namen we de campusbus terug naar de stad. Op de campus namen we afscheid van Martin ("we keep in touch" over het 14C project), en zijn we helemaal naar het zuidpuntje van Manhattan gemetro'd, waar we, net als ik gisteren met de jongens, lekker buiten, lekker gegeten hebben. Het was er nu erg druk: er was een Amstel bier promotie ("biertje?" hing er overal) en een aantal jongedames gekleed in Amstel rood-wit deelde gratis bier uit... Dat wil wel, natuurlijk.
Ik had liever een witbiertje bij mijn "sheppards pie", en Dipayan dronk gewoon water.
Vandaar met de PATH naar huis. Een gedenkwaardige dag.
Intussen zijn de beide zonen naar Washington. Van hun SMS'jes begrijp ik dat dit een groot succes is. Ze verwachten om een uur of half twee thuis te zijn. Ga ik geloof ik maar niet op wachten...

P.S. De uitzending van de Keuringsdienst van Waarde, met daarin Henk Jansen prominent aanwezig, is vanavond geweest. Als je dat gemist hebt, hier is de link naar uitzending gemist:

http://beta.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1102957-wijn-2

Lab-dag en Manhattan-avond

De jongens waren vannacht ERG laat, want de treinen gingen weliswaar nog wel, maar niet erg regelmatig meer. En in Newark was het (hard)lopen geblazen. Daarom waren ze nog niet wakker toen ik vertrok. Later meldden ze zich op het lab, met een prachtfoto van waartoe hun inkopen gisteren hadden geleid. Bovendien heb ik de foto die ik gisteren had moeten nemen ingehaald.

We troffen elkaar in het City Hall Park

De jongens gingen daarna naar Manhattan, en ik ging verder met het werk. We zijn bezig met het ontwerpen van een combinatie van twee celletjes die allebei intra-cavity geplaatst moeten worden. Verder zijn vandaag de eerste monsters voor Groningen ingesmolten (als het goed is, ten minste, dat gaan we vrijdag zien). En dan houd ik me ook nog met allerlei Groningse zaken bezig, zowel de experimenten daar, als met het nieuwe voorstel ICOS, voor atmosferische metingen. Daar moet nu aan begonnen worden, en dat is knap lastig zo op afstand. En dan ook nog de nodige voordrachten maken, natuurlijk. Die voor Lamont-Doherty is af (uiteraard, want dat is morgen al), die voor Woods Hole moet ik nog in elkaar zetten. Ik heb zo meteen dus al een aardig stel voordrachten die ik ook in Groningen voor de eigen groep zo zou kunnen houden... (staat genoteerd, Wim?).

Strauss-Kahn circus op Broadway

Om zes uur ging ik op weg naar Manhattan. In de spits is dat geweldig, want de treinen rijden dan iedere 4 minuten ofzo, en ze zijn naar Manhattan behoorlijk leeg: iedereen moet de andere kant op.
Ik trof de jongens in het afgesproken parkje, en we zijn rustigjes naar Pearl street gelopen, want dat is een straat die één groot terras is met mooi weer. En mooi weer was het, het is nu sinds gisteren ineens zonnig en warm. New York is wel vaak hart van de wereld, dwz daar waar het nieuws vandaan komt. Nu weer met de affaire DSK.
We kwamen ook langs Wall Street; daar waren ze net een grote reclametekst aan het ophangen die ik nou niet bepaald met beurshandel verbind...

Het eten was heerlijk, ik had en steak met frietjes van zoete aardappel Heel geslaagd.
Het was alweer donker toen we teruggingen (het blijft hier niet zo lang licht, natuurlijk).
Terug ging het soepeltjes, en nu zitten we "thuis" me een glaasje onze foto's te sorteren. Morgen gaan de jongens een auto huren om ermee naar Washington te rijden, en ik ga met Dipayan dus naar Columbia University (net boven Central Park op Manhattan), en vandaar naar Lamont-Doherty.

Freedom Tower

Een (on)gewone dinsdag

Vanmorgen weer gedrieën opgestaan en ontbeten: boterhammen! Dat vinden de heren geen Amerikaans ontbijt! Ik ben naar mijn werk gegaan, en zij togen naar "mijn" supermarkt, want daar gingen ze wel eens verandering in brengen (en ze waren bovendien nieuwsgierig naar zo'n Amerikaanse supermarkt). Ik had vergeten de klantenkaart mee te geven, maar ze mochten hem van iemand lenen.
Tussen de middag zijn ze me in het lab komen opzoeken, en we hebben gezamenlijk met de groep geluncht, buiten, want het is nu voor het eerst echt lekker weer: zonnig en een graad of 80, pardon 27. Die groep is trouwens ineens een stuk groter: er zijn nu drie student-assistenten actief, een afstudeerder, en technicus Bill is ook definitief begonnen.
Dom genoeg heb ik geen foto's genomen van de jongens in het lab, en evenmin tijdens de lunch (ja, 't wordt minder met die blog, het wordt te gewoontjes hier). Dus ze moeten nog een keertje langskomen...
Na de lunch zijn ze op weg gegaan naar Manhattan. Ze zouden daar een vriend van ze treffen die ook in New York was, en die net als zij naar een wedstrijd van de Yankees zou gaan. Volgend raadsel zou wat mij betreft zijn: wat spelen die Yankees eigenlijk voor sport? Maar ik geloof dat die vraag alleen voor mij moeilijk zou zijn geweest. Daarom maar de vraag: waar komt het begrip "Yankees" vandaan?
Ik heb de middag gespendeerd aan het maken van mijn voordracht voor donderdag, als ik naar Columbia University en Lamont Doherty Earth Observatory ga (en met veel dank aan Sander voor zijn materiaal). In het lab zijn nu net de eerste metingen weer verricht, hopelijk komt het morgen echt goed op gang. Dipayan probeert monstertjes voor Groningen af te tappen en in te smelten, maar hij levert eerst nog gevechten met lekken en een onwillige turbopomp. Dus waarschijnlijk zijn de nieuwe CIO cylindertjes hier nog eerder.
Thuisgekomen vond ik in mijn koelkast inderdaad eieren, bacon en toast brood, dus dat belooft wat. Maar ik heb zo het vermoeden dat de heren morgenvroeg niet samen met mij gaan opstaan...
De Yankees hebben net aan gewonnen, las ik op hun SMS-bericht.

Werk - en eten in Manhattan

Vandaag zijn we gedrieën opgestaan, hebben ontbeten, en we hebben de tweede "druppelsleutel" van Ellen op Berend overgezet. Van dat idee schoten ze verleden vrijdag nog helemaal in de stress, maar nu was het in een minuutje gepiept. Pieter moet nu iedere keer zijn identificatie laten zien, en is dan gast van één van ons beiden. En we moeten dan zeggen van wie, en dan moeten we die specifieke druppelsleutel nog een keertje aanmelden. En dan schrijven ze het geheel op een lijstje, en wat ze daarmee dan vervolgens doen?? Wij krijgen alledrie een opstandig gevoel van dit soort bureaucratische neuzelarij, kan je aan zien dat we Nederlanders zijn. Ik heb bedacht dat deze huisvesting meer een soort internaat is dan zelfstandig wonen: ze kunnen ook gewoon binnenkomen in je appartement als ze dat nodig vinden, heb ik gemerkt.
Maar, ik zit er wel, en ik heb logeerplek, en we zitten op 45 minuten van Manhattan, dus wat wil je (als logé) nog meer?
Ik ben gaan werken, en de jongens zijn Manhattan ingegaan, om kleding te kopen, en om naar de "MoMa" te gaan.
Op het lab gaan we de experimenten met hogere percentages CO2 in de lucht vervolgen, daar moest alleen nog wat leidingwerk voor veranderd. Verder is Dipayan vandaag begonnen monsters voor Groningen af te tappen, dus dan weten jullie bij het CIO dat vast.

Het postkantoor

Fietspad op Manhattan

Tegen vijven ben ik naar Manhattan vertrokken, want we zouden samen gaan eten. Na een stuk lopen, en postzegels kopen (alles is hier "private business", maar de post nou juist niet, die zijn nog steeds in de wet verankerd, en zitten nog steeds in zeer grote, zeer statige gebouwen), zijn we uiteindelijk in de wijk Chelsea beland, en in een restaurant dat we nog kenden van anderhalf jaar geleden (toen was het heel goed bevallen): Markt, een belgisch restaurent met tweetalig menu (frans en nederlands) en een groot nederlands gedicht op de muur. De bediening begrijpt alle nederlandse bestellingen. En er is een grote sortering Belgisch bier. Heerlijk gegeten.

Belgischer kan niet...

Van daaruit met de PATH naar huis, en daar nog gezellig een glaasje gedronken, journaal gekeken en nog zo wat.

Berend en Pieter komen aan

Eerst 's ochtends mijn gebruikelijke hardlooptraject. Ik had iets meer tijd genomen voor de trein, maar dit keer ging het al weer (een beetje) beter met lopen, dus dat was niet nodig geweest. Ik was een half uur vroeger dan vorige week, maar er waren dit keer meer auto's, meer joggers, en minder eekhoorns.
Zonen Berend en Pieter zouden om half twee landen, maar op de site van het vliegveld bleken ze een half uur "vervroeging" te hebben. Ik ben er dus ook wat eerder heen gebust (je kan me inmiddels gerust vaste klant van die bus noemen, dit waren rit 9 en 10), en ze kwamen in een redelijke tijd door de immigratie. Om half drie waren we "thuis".
Na de koffie en wat huishoudelijke organisatie gingen we op weg naar Manhattan. Vanaf WTC zijn we richting noordoost gelopen, en al gauw kwamen we in Chinatown terecht. Dat is toch een fascinerende wijk. We hebben er heerlijk gegeten (peking eend, o.a.) en daarna zijn we verder gelopen richting Greenwich Village.

De roltrap bij het WTC station

voor de Freedom Tower

Manhattan Bridge

in Chinatown

in Greenwich Village

 Daar hebben de straten laagbouw, en doen de huizen denken aan Europese steden (zoals waar wij woonden in Kopenhagen). Er woont daar duidelijk ook een jong en gedeeltelijk ook sjiek publiek, de New York University is daar ook gevestigd.
Ietsje noordelijker is een PATH station, vandaar zijn we terug naar Newark gereden. De jongens werden met het vallen van de avond uiteraard wel moe.

"En ik heb het mooiste balkon!"

Thuis nog een glaasje wijn gedronken, en inmiddels verkeren de twee heren in dromenland. Een mooie eerste dag!